විසල් අහසේ උමතු වූ මේඝාව අවසාන කොටස

ඇරඹුමකුත් නැති, අවසානයකුත් නැති ආදර කථාවක මම දෝලනය වෙවී තවමත් ජීවත් වෙද්දී කොහොමද සම්පූර්ණ වෙච්ච ආදර කථාවක් ලියන්නෙ? ඒ ජීවිතේ අතඇරලා දැන් අවුරුදු හතරක්. එදා ඒ අඳුරු දවසෙදි හොස්පිට්ල් එකේදි  විසල්ව දැක්කට පස්සෙ අයෙ නම් මම එයාව දැක්කෙ නැහැ. එයාව නොපෙනෙන දුරකට ආවට එයාව මගෙ හිතෙන් පන්නලා දාන්න  තවමත් මට බැරි වුණා. එදා කාටවත් නොකියා මම එන්න ආවා. අඩුම තරමෙ පුංචිගෙ අවසන් කටයුතු වලටවත් මම හිටියෙ නැහැ. ඒ තෙරක් නොපෙනෙන විවිධාකාර මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිච්ච පුදුමාකාර කොළොම්පුරය අත ඇරලා මේ පුංචි නගරෙට ආවෙ ඇයි කියලා මටවත් තවම හිතාගන්න බැහැ. දැන් මං මටවත් නොතේරෙන ප්‍රහේලිකාවක් වෙලා. ආවට පස්සෙ මම සඳූට කතා කළා ..... ඒකම එක පාරක්. ඒ මං උන්නද මළාද නොදැන ඒ හිත් බොරුවට වද වෙනවා බලාගෙන ඉනන බැරි කමට. සඳූ, තරූ, කෞෂි හැමදාමත් මගෙ ළඟින්ම ඉන්න බව මම දන්නවා. ඒ කතා කරපු වෙලාවෙ මම විසල් ගැන වචනයක්වත් එයාලගෙන් ඇහුවෙ නැහැ. එයාලත් මට ඒ ගැන කිව්වෙ නැහැ. ඒ මගේ ඇස්වලට කඳුලක් දෙන්න බැරි නිසා වෙන්න ඇති. එයාලා මොනවා නොකිව්වත්, මං විසල්ගෙ ජීවිතේ වටිනාම වස්තුව නොවුනත් , මහ මෙරක් තරමට නැතත් චුට්ටක්වත් සමහරවිට එයා මට ආදරය නොකළත් ....... එයා මං ගැන  ගොඩා.... ක් හොයන්න ඇතියි කියලා මම දන්නවා.

වෙලාවකට මට මං ගැනම දුක හිතෙනවා. මට හිතෙනවා විසල් ‘මම යන්නද’ කියලා අහපු වෙලාවෙ එයාව නවත්තගන්න තිබුණ නම් කියලා..... අනේ, මං එක පාරක් හරි එයාට කිව්ව නම් ‘මං ඔයාට ආදරෙයි’ කියලා .... ඒත් දැන් නොවෙච්ච දේවල් ගැන හිතලා වැඩක් නැහැ. හැමදේම වෙන්නෙ හොඳටලුනෙ. දැන් වුණත් මම ජීවිතයට දොස් පවරන්නෙ නැහැ. විසල් කියපු නිසාම මම අඬන්නෙ නැතුව ඉන්න උත්සහ කරනවා. ඒත් එහෙම තත්පරයක් හොයාගන්නත් නැති තරම්. මම අඬන්නෙ කලකිරීමට නෙමේ, දුකටත් නෙමෙයි. හේතුව මං වත් දන්නෙ නැහැ. නමුත් මං මේ ජීවිතේ ගැන තෘප්තිමත්. විසල්ව නොලැබුණාට නම් මට දුකක් නැහැ. මොකක්දෝ වෙන් කරලා අඳුනගන්න බැරි බැඳීමකින් මම එයාට බැඳිලා. තවමත් මං එයාට ආදරෙයි. විසල් අහසක තනි මේඝාවක් කියන්නෙ පුංචි තිතක් වුණාට තවමත් මේඝාව අයිති ඒ අහසටයි. සමහර විට විසල්ගෙ ලෝකයට දැන් තවත් ජීවිත එකතු වෙලත් ඇති. මට ඒ විසල්ව ඕන නැහැ. කවදත් මගෙ හිතේ හිටපු, මගෙ හිතේ ඉන්න විසල්ට හැමදාමත් මම ලෙන්ගතුයි.
 

සල්ලි කියන්නෙ ජීවිතේ නොවුණට ජීවත් වෙන්න සල්ලිත් ඕනනෙ. මං දන්න එකම ශිල්පය ලිවීම විතරයි. පොත් ලියලා අතට මුදල් ගත්තට, මුදල් වෙනුවෙන්ම මම පොත් ලියන්නෙ නැහැ. කවදත් මම ප්‍රසිද්ධියට අකමැතියි. හැමෝම අහනවා වගේ මගේ ආදර කථාව මගේ අතින් නොලියවේවි. ඒ මාස කිහිපයක අත්දැකීම් විතරක් වුණාට , ඒ අත්දැකීම් මාව අනන්තයකටම රිද්දුවත් ඒ මගේ ලෝකයනෙ. හැමදාමත් මං ඒ මතකයන්ට ආදරය කරාවි. මේ මතකයන් මගේ වුණාට මම ඒ පොත ලිව්වොත් ඒ හැම මතකයකින්ම එයා දැන ගනීවි මම ආදරය කළේ එයාටයි කියලා. ලොකූ දේවල් නොවුණට ඒ දේවල් අමතක කරන්න තරම් එයාගෙ හිත කුරිරු නැහැ කියලා මං තවමත් මගේ හිත රවට්ට ගන්නවද කොහෙද කියලත් මට හිතෙනවා. ඇත්තටම බැඳීම් කියන්නෙ වේදනාවක්;  ගොඩක් ලොකු වේදනාවක්.

ඒ පොත මම ලිව්වොත් ඒ ගැන කියවලා අදහස් දක්වන එක පාඨකයා සතුයි.  ගොඩක් අය කියාවි මේඝා ජයසුන්දර පව් කියලා, තවත් අය කියාවි විසල් මේඝාට ආදරය කළයි කියලා. තව අය කියයි ඕක තවත් එක පොතක් විතරයි කියලා, තව අය කියාවි මේඝා විසල්ව අමතක කළ යුතුයි කියලා. කවුරු මොනවා කිව්වත් මගේ මතකයන්ගෙන් පිරිච්ච මේ ලෝකය මට සදාකාලිකවම සුන්දරයි. ඒ මතකයන් එක්ක මම ඉන්නෙ සතුටින්. ඒක එක්තරා විදිහට උමතුවක් තමයි. සදාකාලික උමතුවක්! නමුත් දැන් මම ජීවත්වෙන්නෙ ආශාවෙන්. මට දැනෙනවා මම ජීවත් වෙනවා කියලා ...... තවමත්!

මිහිරි වූත්,

අමිහිරි වූත්,

සැනසුම ද, විරහවද වූත්

කඳුලත්, සුසුමත්, සතුටත් 

තෙමංසලක් අතර fදාaලනය වන්නා වූ,

‘මතකය’

අමතක කරන මඟ ; අමතකව ගිය කල්හි

? ? ? ..........

මතක මන්දිර තුලම සැරිසර

සොයන්නෙමි  අමතකව ගිය මඟ.”

   විසල් වූ  අවකාශය දෙස බලාගෙන මම මටම මුමුණා ගත්තෙමි.

නිමි.